'T valt niet mee in Norge....

Woensdag 4 april,

Het leven in Norge valt helemaal niet mee….
De hagelslag is op….We hebben het, mede dankzij de tussentijdse leveringen, bijna 2 jaar volgehouden, om iedere dag een ontbijt met hagelslag te nuttigen…Maar nu is het op…
Ook de sneeuw is “op”…Vééééél te snel volgens de Noren, want die hadden met de Pasen nog willen gaan langlaufen en skiën. Dat is eigenlijk een ongeschreven wet; met Pasen ga je langlaufen en daarna word het lente. Maar niet dit jaar. Zelfs het meer is al grote stukken vrij van ijs en de waterval hoor je weer met veel geraas naar beneden komen… Nu moet iedereen die wil skiën het hogerop gaan zoeken!
Wel hadden we nog even een opleving 3 weken terug. Toen viel er op 1 dag ineens weer 25 cm sneeuw! Iedereen weer blij, maar dat was maar van korte duur. Vervolgens trad de dooi weer in, wat er voor zorgde dat het overal spekglad werd! Overdag dooien,( heerlijk die zon!)waardoor de sneeuw een lekkere natte troep gaf, en s’nachts weer lichte vries. Dus als ik dan s’ochtends naar de winkel wilde lopen, en daarbij uiteraard onze steile oprit af moest, moest ik, wilde ik niet net als de waterval naar beneden razen, anti-glij ijzers onder mijn schoenen klemmen! Dat loopt voor geen meter, net alsof je je schoenen achterste voren aan heb! Maar aangezien ik niet op mijn billen naar beneden wilde stuiteren, deed ik het met plezier…!
Het wel of niet hebben van sneeuw was ook nog even lastig voor het jaarlijkse akefest (slee-feest) in Ulnes. Het is een feest voor volwassenen wat s’avonds gehouden word, met de bedoeling, hoe kan het ook anders, om te sleeën. Maar de slee-route was inmiddels sneeuwvrij, dus moest er worden uitgeweken naar de skipiste. Astrid en Bart wonen in Ulnes en hadden ons meegevraagd, maar het is tot 3 dagen van te voren onzeker gebleven of het wel of niet zou doorgaan.
Met een sneeuwscooter werden we met slee en al boven gezet om dan met een enorme gang weer naar beneden te mogen sleeën! Het ging hard! Maar leuk! Ik ben 1x op mijn buik beneden gekomen, John een paar keer en Bart heeft geloof ik helemaal niet op zijn slee gezeten….;-) Nee hoor, ging op zich best, maar Bart vond het leuk om met de slee over de springschansen en metalen pijpen te gaan, die eigenlijk bedoeld zijn voor geoefende skiërs en/of snowboarders. Tja, en dat ging wel eens fout. Hij was niet de enige die dat probeerde, maar wel de enige die geprobeerd heeft met zijn hoofd te remmen, wat hem dus een heel kapot gezicht opleverde…Want sneeuw wat overdag een beetje zacht en papperig word, word s’nachts gewoon weer ijs…En dan valt het niet mee om te remmen!

Verder geen ongelukken, als je tenminste niet meerekent dat Démi bijna door een hond gebeten is. We waren uitgenodigd door Johan. En Johan heeft een hond, soort border collie. Leuk beest, ware het niet dat hij niet zo goed tegen gegil van Démi bleek te kunnen.(Wij trouwens ook niet…) Démi rende al gillend op Bryan af ( gewoon om te stoeien, deze keer geen ruzie) maar Bryan stond naast die hond. En de hond dacht: “hé, maar dat is leuk”, en springt vervolgens al blaffend en grommend op Démi, die daarbij omviel….Alom paniek natuurlijk! Hond werd door mij toegesnauwd en door Johan de kamer uitgegooid. Démi brullen natuurlijk, maar het blijken uiteindelijk maar een paar schrammen te zijn. “Nou, zegt Johan, je kan dan beter met de kat spelen”. Waarop Bryan zegt: “Die heeft ook al in haar vinger gebeten…”
Het zat Démi sowieso niet mee met dieren de laatste tijd. Zo mochten we mee met Astrid toen ze bij een boer op zijn geiten moest passen. Voeren en melken. En ze hadden allemaal jonkies. Erg leuk. De kids mochten er bij en Bryan heeft leren melken. Vond het eerst nog erg “vies” en onwennig als de melk over zijn schoenen spoot, richten is best moeilijk, maar later had hij aardig de smaak te pakken.
En Démi kreeg het steeds makkelijker voor elkaar om een klein geitje te vangen. Trots liep ze dan met zo’n beestje rond, totdat er één het zat was omdat hij “nodig moest”. Toen ze het doorhad, en haar broek helemaal onder zat, was het weer brullen.(zie video) Alleen was er verder deze keer niemand in paniek, maar moesten we er hartelijk om lachen….
Nee, het leven valt niet mee in Norge….

Dan heb ik het nog niet eens over het brood. John heeft weer een nieuwe hobby: brood bakken. Nu niet “lekker makkelijk” in de broodmachine, maar zelf kneden, laten rijzen, en in de oven.
De eerste broden ( hij bakt er natuurlijk niet één maar gelijk twee), daar kon je een olifant mee doodgooien, zonder enige moeite….Lag tamelijk zwaar op de maag, zeg maar.
Ik heb me er niet aan gewaagd…Dan hebben we er nog een paar gehad die het “net niet” waren, qua smaak dan, want het hoge “baksteen-gehalte” had hij al onder controle. Maar nu, een X-aantal broden verder, heeft hij zijn eerste, echte vloerbrood gebakken, en die was toch lekker!!! Die namen we met plezier mee naar werk en school!

En de wandelingen die we zondags maken. Valt ook niet altijd mee. Toen er nog sneeuw was, dachten we gezellig weer eens een stuk te gaan wandelen op Vaset. Het is daar zo mooi! Maar de sneeuw was bovenop bevroren dus liep dat erg vreemd, om maar niet te spreken over moeilijk als je ene been ineens zo’n 50cm dieper zakte…Gaf wel leuke situaties, en als het niet zo ijzig gewaaid had, hadden we er vast langer gebleven, maar nu maakte we het ons gemakkelijk met een warme choko in het restaurant in de buurt. De overige wandelingen die we gemaakt hebben, gingen wat beter.
Zo zijn we van de week “door het meer” gewandeld. Het ijs is weg en het water eigenlijk ook….Grappig hoor die zandbanken, we konden haast vanaf het eilandje naar de camping oversteken. Was wel aangeraden kaplaarzen te dragen, wat voor geen meter loopt, maar wat we wel ter harte namen, maar goed beschouwd was het helemaal niet zo drassig. De kids vonden het geweldig! Voelde een beetje aan als over de pier van Scheveningen wandelen…, veel wind, en de geur van water. Miste alleen de meeuwen nog. Momenteel is een groot deel alweer onder water gelopen.

In de winkel loopt het lekker door. Pas kwam er een man in de winkel die perse wilde dat we naar zijn naaimachine keken. Die was kapot, was vast maar een kleinigheidje, maar hij wist niet wat. En omdat wij zo “flink” (goed) zijn met repareren, konden we dat vast wel….
Na hem menigmaal vertelt te hebben dat we helemaal geen naaimachines kunnen maken, en hij toch bleef volhouden van wel, hebben we toch ons “technisch oog” er over laten gaan….
Tja, de aanhouder wint, zal hij gedacht hebben….En hij kreeg gelijk! Komt hij met zijn, uit het stenentijdperk afkomstig zijnde, machine aan en blijkt na een heuse inspectie door John en mij samen ( perfect team) dat de naald er verkeert in zit…..Hahahaha, ja dan doet hij het niet, nee….
Daarna ging hij als een…mammoet ( een zonnetje kan ik het met de beste wil van de wereld niet noemen…;-) )

Die schoenmaker uit Oslo is ook weer eens langs geweest. Zonder zijn moeder, maar met zijn bedrijfsadviseur. Hij wilde weer eens even bij ons kijken, de reparatiemethoden doorspreken en het over de prijzen hebben. Spannend, want over alles valt te praten, behalve over de prijzen. Die zouden we echt niet laten zakken. Blijkt dat hij ons een percentage van zijn klantenprijzen wil gaan betalen, wat hoger uitkomt dan wat we nu verdienen….Altijd goed, dáár valt wel over te praten….;-)

Ook moesten we bij de bank gaan praten over het te storten deposito voor het nieuwe huis. Dat is gewoon hier. Je betaalt een bedrag van 3 maanden huur op een geblokkeerde rekening, en daar moet zowel huurder als verhuurder voor tekenen.
De verhuurder had geen zin om mee te gaan, want uiteindelijk is het ons geld. Wat dus voor ons betekende dat we een aantal keer heen en weer moesten naar het kantoor van de verhuurder, de bank en weer naar huis. Uiteindelijk met alle benodigde gegevens weer naar de bank. Meneer helpt ons, kijkt moeilijk als de computer regelmatig “pling” doet, haalt zijn collega en vertelt daarna aan ons dat de aanvraag naar het hoofdkantoor in Gjøvik gestuurd moet worden omdat we van een bedrijf huren. Binnen een paar dagen krijgen we het thuis gestuurd…Via de personeelsuitgang verlaten we het pand want het was inmiddels sluitingstijd.
Na een paar dagen…niks, na een week…niks, na 1,5 week….nog steeds niks… Ik ga maar weer eens naar de bank om te vragen. Gelukkig, de meneer passeert juist, dus ik kan hem gelijk aan zijn jasje trekken, gelukkig is zijn behulpzame collega er ook, dus hij trekt hem aan zijn jasje…Zegt de collega: ”ja, ik ben er bijna mee klaar, morgen kan je het komen halen…”
Huh, zou toch opgestuurd worden naar Gjøvik…? Nou ja, ik vraag maar niks meer, ga het de volgende dag wel gewoon halen….
Inmiddels is alles rond en toen ik naar het kantoor ging om alles af te geven, kreeg ik als beloning gelijk de sleutel mee! Joepie, twee weken eerder dan gepland!! Spannend, betekent alleen wel dat we nu op moeten gaan schieten met inpakken! Want dan moet het maar zo snel mogelijk gebeuren ook!
Aanstaande vrijdag gaan we over! Hier is alles gesloten op “witte donderdag” en “goede vrijdag”, en wij dus ook. Dan zaterdag nog even werken en zondag en maandag Pasen, dus ook dicht.
Dus we dachten, we nemen het er maar van! Mooi de tijd om te verhuizen! De meeste dozen hebben we samen al de afgelopen weken overgebracht, maar een vrijdag krijgen we genoeg hulp om de zware dingen over te brengen!

En dan nog even als afsluiter onze dochter in de bocht!
Terwijl we in de auto zitten, is ze druk bezig met sommetjes uitrekenen. Dan vraagt ze: “hoeveel is 7+4?”
Wij: “Dat kan je best zelf uitrekenen”
Zij: ( op zeurtoontje) “Nee, dat kan ik niet! Hoeveel is het nou???”
Wij: “Gewoon proberen, je kunt het best”
Zij: (hoogst verontwaardigd) “Nee, hoe kan ik dat nou uitrekenen…Ik heb toch geen 11 vingertjes…!!!”

Nou, het volgende blog zal vanuit ons nieuwe huis zijn, hopelijk hebben we daar ook snel weer internet.
Tja, het leven valt ook niet mee in Norge…;-)