stoppen of doorgaan?

Dinsdag 26 oktober,

Het heeft niet meer gesneeuwd. Het lijkt Nederland wel. Één dag rommel en verder gewoon koud.
Alleen in de tuinen ligt nog een beetje, daar waar de zon overdag lekker op schijnt is het al weg.

Bryan vroeg een zondag of we weer sneeuw gingen zoeken, ik heb hem toen uitgelegd dat met 6 maanden sneeuw voor de deur dat misschien een beetje onzin was... Het misschien nu leuker is om naar een waterval te gaan. Dat hij het wel met me eens was bleek later wel. Démi vroeg even later of we weer sneeuw gingen zoeken, (Démi is af en toe net een echoput)en Bryan zegt: “Nee Démi, dat is een beetje onzin als er straks 6 maanden sneeuw ligt…. Goh, het is net alsof ik mezelf hoor praten…

Ik had 2 weken terug van iemand gehoord over een wandelroute van ca. 1,5 uur rond een waterval. Dat leek me wel leuk. Dus hebben we ons allemaal weer warm aangekleed en zijn we naar Øye gereden. Dit is een klein stukje verder dan Vang, ongeveer een uur rijden bij ons vandaan.
Alleen een beetje jammer dat we er geen rekening mee hadden gehouden dat de waterval wel eens bevroren zou kunnen zijn. We zijn er al vaker langs gereden, we wisten waar hij was, maar toch reden we hem nu voorbij…
Øye ligt hoger dan Fagernes en dus is het hier ook kouder en ligt er ook meer sneeuw. Het kwam er dus op neer dat we toch sneeuw gevonden hadden.
Het werd dus een sneeuw wandeling langs een bijna bevroren waterval die we alleen hoorde en niet van dichtbij konden zien. In de zomer kan je er naar toe lopen, maar nu met die laag sneeuw was dat niet echt verantwoord.
Een spannende tocht was het wel. Overal zag je sporen van wilde dieren, die we nog niet (her)kennen. We hebben zelfs een wild dier gezien…! Het rende zo het pad over…een muis!
Maar dan wel een wilde…Dat was nou net het enige spoor wat we wel thuis konden brengen.
Alle overige “sporenmakers” hebben we niet gezien.
Wel gebeurde het regelmatig dat de grond onder onze voeten heftig begon te kraken. De eerste keer schrokken we daarvan, maar het bleek dat we over ijs liepen. Er waren verschillende kleine stroompjes die waren bevroren en die we door de sneeuw niet zagen.
Bryan heeft ontzettend genoten, die vind die wandeltochten geweldig, terwijl zijn zus voornamelijk heeft lopen piepen. Maar die piept altijd, dus daar kunnen we niet echt rekening mee houden.
Toen we eenmaal halverwege waren stopte het gepiep vanzelf. En nee, ze was niet bewusteloos o.i.d! Ze begon in te zien dat het best leuk was.
Toen we eenmaal op een T- splitsing kwamen besloten we niet meer het gemarkeerde pad te nemen, maar via de weg terug te lopen. We hadden inmiddels al 2 uur gelopen en we wilde wel graag voor het donker terug zijn. Vanaf de weg dachten we het snelst terug te kunnen lopen.
Helaas verkeerd gedacht! Toen we eenmaal weer beneden waren (we waren helemaal naar de top geklommen) zag ik een plattegrondje staan. Na nog eens goed gekeken te hebben bleek het één kilometer korter te zijn als we netjes het gemarkeerde pad waren blijven volgen…
We hebben nu 5,5 km gelopen, daar 2,5 uur over gedaan, door de sneeuw, bergje op, bergje af…
En ondanks Démi haar gemopper heeft ze het toch maar mooi volgehouden!
Maar s’maandags had ik wel spierpijn. En eerst dacht ik nog dat het aan mijn “oude” lijf lag, maar gelukkig hoorde ik Bryan ook klagen…

S’maandags is het in de winkel weer druk geweest. Ik ben naar school geweest en John heeft zich groen en geel geërgerd aan zijn stikmachine. Van begin af aan doet het ding “moeilijk”. Steken overslaan, lussen aan de onderkant, dikke materialen die niet onder het voetje passen, naalden die breken als een rietje, noem maar op. Over een simpel klusje kon hij zo een half uur doen. Nou is dat niet erg als het niet zo druk is, maar nu het wel druk is, is het super irritant! Ik heb ondertussen al 100x gezegd dat hij dan moet kijken of hij hem weer in kan ruilen en vandaag is hij dat inderdaad wezen doen. Bij de groothandel waar hij vandaan komt hadden ze geen andere staan, maar bij die nieuwe groothandel hadden ze wel een goede staan. En dus ging John vandaag in zijn eentje naar Drammen voor een nieuw tweedehandsje!

Eerst moest Démi natuurlijk weer opgehaald worden. Zij kwam bij mij in de winkel. Onder protest, dat wel, ze was net zo leuk sneeuw aan het scheppen geweest…Ik heb ze de bezem maar in de handen gegeven, kon ze het stoepje vegen. Vond ze ook leuk.
Moest nog wel lachen om haar: Ze had haar skipak nog aan toen ze uit school kwam, met daaronder haar warme “undertøy” (thermo-ondergoed) Zelf noemt ze het een “legging”. Toen ik haar verbeterde en zei dat het een undertøy was, liep ze mopperend weg; “het is een legging, wat is dat nu weer voor raar woord een “hondentee”…

Ik probeer te werken, maar steeds komen er (ondanks we dus eigenlijk dicht zijn) klanten binnen. Uiteindelijk besluit ik dat ik om 15.00u naar huis ga, veel werk verricht ik op deze manier toch ook niet en thuis heb ik nog veel te doen. Het is niks dat ik tegenwoordig weer een 40-urige werkweek heb, maar thuis blijft alles liggen.
Dus doe ik om 15.00u alle lichten uit, mijn jas aan en….komt er weer een klant binnen. Wegsturen doen ik uiteraard niet, dat kost uiteindelijk je klanten, maar erg blij word ik er ook niet van.
Démi zegt: (zucht…) “Ik doe het licht wel weer aan…”

Uiteindelijk kom ik dan toch thuis en kan ik verder met “werken”. Bryan gaat koken vandaag, dat vind ik wel fijn. Uiteindelijk komt om 20.30u John “tegen de deur trappen”. M.a.w. hij is een half uur binnen en vertrekt weer om de nieuw aangeschafte machine op de oude standaard te monteren.
Ik lig net op bed als hij weer thuiskomt. Hij is als een kind zo blij met zijn nieuwe machine!

Vandaag gaat John weer naar school en kan hij bij terugkomst gelijk met de vuurdoop van zijn nieuwe machine beginnen…Hele dikke schoenen die hij bij de oude machine niet eens onder het voetje zou hebben gekregen….
Als hij vanuit school aan komt lopen, staat het voor de winkel vol met auto’s, en alle eigenaren daarvan staan binnen…Ik heb het loei druk! Ben blij met de hulp…
Later heeft John ook nog een podo-klant en word het klanten aantal iets minder. Maar mijn werk krijg ik niet helemaal af, dus ga ik morgen maar weer niet naar school…

Eigenlijk vinden we school momenteel een beetje te tijdrovend: 3 hele ochtenden dat één van ons weg is. Maar we vinden het wel leuk en vooral ook leerzaam, dus we weten niet zo goed wat we ermee aan moeten. Stoppen of doorgaan?
Ik denk dat we het nog maar even vol moeten houden. De drukte zal toch vanzelf wel wennen…?