"ik vertrek"

Donderdag 11 november 2010,

Zo, na een goede week ben ik hier dan weer. We hebben weer genoeg meegemaakt om te delen met iedereen, dus het zal wel weer een vervolg verhaal worden…

Vorige week was een goede werkweek, bij het opmaken van de kassa een zaterdag blijken we de hoogste omzet allertijden te hebben! Zonder speciale klussen, alleen vanuit het “gewone werk”.
Dat betekende wel dat ik dinsdags, met een rood hoofd van de inspanning, over heb moeten werken. Ik ben tot 18.30u bezig geweest. John was met de kinders al naar huis en zou voor het eten zorgen.
Om 18.30u belde hij naar de winkel of ik nog van plan was om naar huis te komen…”Jahaaa, ik kom er zo aan”. Ook een woensdag ben ik even doorgegaan, tot 17.30u. Toen is John ook gebleven en aten we gewoon iets later.

Dat overwerken zorgde er wel voor dat ik “bij” was met mijn werk toen op donderdag de mensen van “ik- vertrek” kwamen. We hadden verwacht dat ze er rond een half 4 zouden zijn, maar ze hadden eerst nog geshopt in Oslo en terwijl ik in de auto zat om Démi op te halen van school, belden ze me. We spraken af dat ze s’avonds naar ons huis zouden komen. Niet om te filmen, maar gewoon om “hallo” te zeggen.

Ze komen altijd met zijn tweeën; de cameraman Remi en een geluidsman Vincent.
Remi is alle keren bij ons geweest als ze kwamen, maar de geluidsman is steeds verschillend. De keren dat Remi bij ons thuis in NL aan het filmen is geweest, was hij alleen, maar de 3 keren dat ze in Noorwegen zijn wezen filmen, was er dus een geluidsman bij. Behalve op het afscheidsfeest, toen hadden we een geluids vrouw!
Remi is een erg aardige gozer. Tenminste…misschien herzie ik die mening wel weer als ik de uiteindelijke aflevering gezien heb( Remi monteert namelijk ook de aflevering), maar vooralsnog klikt het tussen ons allemaal.
Maar ook de geluidsmannen waren reuze geschikt. Kortom het was dus geen enkel probleem en zelfs gezellig te noemen, dat ze er waren. We kunnen altijd erg lachen met ze.

Het is ook af en toe net een soap waar we de hoofdrol in spelen! Ze vertellen wat we moeten doen en wanneer dat moet gaan gebeuren. Als we het niet goed doen, moeten we het opnieuw doen of zeggen… Zo wilde ze erg graag filmen dat op vrijdag Cyn en Bas aankwamen. Ze wilden de “eerste reactie” op de winkel filmen. Terwijl we de winkel laten zien, zegt Cyn “ een erg leuke winkel, kunnen jullie trots op zijn”. Toen bleek één van ons er doorheen te praten waardoor het geluid niet goed was…overnieuw…toen was het bandje vol…overnieuw…toen...
Ze heeft het 3x moeten herhalen! Maar het bleef klinken of ze het voor het eerst zei!
En dat geeft gewoon leuke momenten, en zo spontaan ook!

Op vrijdag ochtend zijn ze eerst bij Démi op school gaan filmen. Van te voren word er overal toestemming voor gevraagd. Als ze filmen moeten we net doen alsof ze er niet zijn! Dus niet in de camera kijken, niet naar ze zwaaien, niet tegen ze praten….Probeer dat maar aan een 5-jarige te vertellen! Démi kijkt dan ook regelmatig in de camera, en de rest zullen ze er wel uit knippen…
Ik overleg met de juf of ze misschien nu al buiten kunnen gaan spelen, per slot is dat écht Noorwegen. Ze zijn bijna altijd buiten. Iedereen is enthousiast behalve Démi. We moeten praten als brugman voordat Démi eindelijk haar pak aan gaat trekken. Juf kwam zelfs tegen me zeggen dat als Démi zo protesteert, ze ook binnen mag blijven…Hoezo protesteert…? Ze gaan toch allemaal naar buiten, dus démi ook! Ze zijn wel erg soft op school daar hoor! Toen Démi uiteindelijk toch naar buiten ging vraagt Juf verbaast: “Wat heb je nou tegen haar gezegd?”
“Nou, dat ze niet meer gefilmd zou worden…”, ik ken de gebruiksaanwijzing van mijn dochter een beetje…
Daarna ben ik weggegaan. Als Remi en Vincent later in de winkel komen blijkt Démi een enorme scene gemaakt te hebben toen ze wilde vertrekken. Ze heeft aan Remi zijn been gehangen, al brullend: “Rehemie, nihiet weheg gahaan”! We hebben Remi daar de rest van het weekend mee geplaagd. Remi is namelijk sinds 3 maanden papa. Hij wist niet hoe hij het had met Démi aan zijn been!
Klein spook! Je schaamt je toch dood met zo’n kind?;)

In Fagernes begint het Rakfisk-feest op gang te komen. Alle kraampjes staan er en er komen steeds meer mensen. De winkel loopt goed door. Er komen steeds klanten halen en brengen. Dat moet natuurlijk ook gefilmd worden. We hadden vertelt dat we ongeveer zo’n 25- 35 klanten per dag hebben, en dat geloofde ze niet zo erg. Leuk om te kunnen laten zien dat het echt zo was.
Dat we al die mensen ingehuurd hebben vertellen we er natuurlijk niet bij…geintje:D
Rond een uur of 4 komen Cyn en Bas aan. Zoals gezegd doen we eerst een spontaan rondje winkel en daarna gaan we samen Démi van school halen.
S’avonds eten Remi en Vincent op ons verzoek bij ons omdat we naar het rakfisk- feest gaan. Rémi zal ook bij ons slapen omdat er geen slaapplaatsen in de wijde omtrek te krijgen zijn. Voor de overige nachten wel, maar deze nacht niet. Voor Vincent wel, dus die slaapt gewoon in het hotel.
Zelfs in een straal van 2,5 uur rijden vanaf Fagernes zat alles vol!

Om 19.00u begint het feest in de tent voor ons huis! Ron en Jacq komen eerst naar ons toe. Megan en Bryan passen op een al slapende Démi. Ook Megan zal bij ons blijven slapen.
Het feest is ontzettend gezellig! Van binnen is de tent veel groter dat dat hij van buitenaf lijkt.
Er komen 3 bands spelen. De eerste band speelt “gecoverde” muziek. Klinkt leuk.
Veel mensen zijn al dronken, maar met een “gezellige”dronk. Remi filmt zich rot, al die dronken mensen komen als vliegen op de stroop op de camera af! Vooraan bij het podium word er gedanst. Jong, oud, groot, klein, dronken of nuchter, alles loopt er rond. Regelmatig zie je mensen ineens “omrollen” van de drank.
Na de cover-band komt STAUT. Dit is een band die uit Valdres komt. Ik had nog nooit van ze gehoord, maar ze spelen erg gezellige muziek. Een beetje Ierse muziek, in ieder geval een ritme waar je geweldig op kan dansen. En dat hebben we dus ook gedaan. Het is echt bere gezellig!
Remi en Vincent gaan op tijd naar huis, die zijn moe. Wij blijven nog een poosje.
Na STAUT komen de Hellibillies. Een stuk of 5 kerels die mijn vader hadden kunnen zijn. In Noorwegen een bekende band, ze hebben zelfs een hit op de radio.
Niet dat ik hem herkende toen ze het speelde, want ze hadden inmiddels de bas zo hard gezet dat je het in je lijf voelde trillen. Ondanks het ritme best redelijk was (geloof ik), kon je elkaar, zelfs met je mond tegen iemands oor, niet meer verstaan!
Cyn verbaasde zich er over dat er toch nog aardig wat oudere mensen aan het feesten zijn…”heb je al eens goed op het podium gekeken, zus?”

Rond 00.30u gaan we naar huis. We hebben nog even onder het genot van een drankje na zitten kletsen over deze onverwacht, ontzettend gezellige avond!
Rond 01.30u gaan we naar ons mandje. Per slot moeten John en ik morgen gewoon weer werken…

Word vervolgt…