WIST U DAT....

Zaterdag 14 augustus,

Wist u dat...

...wij in augustus een hoop jarige in de familie hebben? Ik ben er daar ook een van en ik werd gisterochtend blij verrast met een grote taart met hééél veel kaarsjes...Wederom door John gebakken. Die man van mij is niet meer te stuiten, als ik niet oppas kunnen ze me dalijk van een berg rollen...
Ook de kinders waren natuurlijk van de partij en ik ben lekker verwend met cadeau's. Ik had een "langpanne" gevraagd met de bijbehorende bakmix en heb dat ook gekregen. Een langpanne is een metale hoge bakplaat waar een deksel met handvaten op zit. Dit met het oog op dat er van ouders verwacht word op de scholen van de kinders, regelmatig wat te bakken. Nu kun je het thuis bakken en makkelijk vervoeren naar school...of iets dergelijks.
Dus het leek me wel handig om die vast te hebben, ook leek het me wel handig op een "bilatlas" (autoatlas) te hebben. Zit ik tenminste niet meer met zo'n grote kaart helemaal in de kreukel op schoot...Hier zit een ringband in en is dus makkelijk om te vouwen...Als ik nou ook nog eens leer kaartlezen...
S'avonds zijn Ron en Jacq nog even op de koffie geweest en hebben we de taart bijna helemaal opgegeten...Hij was erg lekker...
Ook heb ik van mijn schoonzus (en zwager) een appart cadeau gekregen...Ik mocht het alleen niet zelf uitpakken...
Ze is namelijk op mijn verjaardag bevallen van een gezonde jongen!
Ik had nog zo gezegd dat ze haar benen bij elkaar moest houden op de 10e en 13e...Maar ja, ik heb duidelijk geen overwicht meer...'K woon zeker te ver weg...

Wist u dat...
...Veel jongelui hier in een soort teletubbie pak lopen? Om je rot te lachen. We zagen het al toen we hier in maart waren, maar ze dragen het nog steeds. Het is net een pyama in één stuk, een soort overal dus... Liefst in knal roze, diep paars, appeltjes groen enz. Ze missen alleen het TV-tje op hun buik en de antenne op d'r kop...
Bryan rolde bijna om van het lachen toen Megan aangaf er ook een te willen. In een iets degelijkere uitvoering, dat wel. Ze heeft hem besteld in wit met zwart/ grijze ruiten.
Maar teletubbie's hebben korte pootjes en zo ook Megan, want ik heb hem een stuk korter moeten maken. In ruil daarvoor mocht ik een foto op mijn blog plaatsen....Hij is nog leuk geworden ook, en Megan heeft "belooft" hem alleen s'avonds thuis te dragen...
Ach, ik vind deze uitvoering nog wel grappig...
Misschien is een kleine uitvoering iets voor ons nieuwe neefje...?

Wist u dat...
...Ik in de winkel blijkbaar ook een "strijkservice" heb? Ik wist het ook niet, maar het schijnt wel zo te zijn. Kwam van de week een mevr. met een kostuum en stelde me (uiteraard) in het Noors een vraag. Ik dacht het te begrijpen, maar omdat het een vraag is die ik totaal niet aan zag komen vroeg ik het haar nog eens te herhalen. En ja hoor, ik had het echt begrepen. Ze haalde een verfrommeld hoopje kostuum uit een kledinghoes en vroeg of het mogelijk was het te persen. Ik heb zo'n mooi stoomstrijkijzer staan...Als ik de blik in de ogen van Démi haar vriendje (de kikker) moet geloven toen hij me er mee bezig zag, moet het een heel bijzonder apparaat zijn.
Zelf vind ik het nog wel meevallen, volgens mij heeft in NL iedereen zo'n ding...
Maar goed, uiteraard pakken we dat ook aan, alleen kwam toen de hamvraag weer: wat moet ik hier voor vragen? Ben zelfs even naar een stomerijdepot geweest, hier in de stad, maar daar deden ze het niet.
Uiteindelijk maar gewoon mijn uurprijs gehanteerd en blijkbaar was dat goed, want de volgende dag kwam er een man ook een kostuum brengen...
Deze man vroeg alleen niet meer of het mogelijk was, hij kwam het als vanzelfsprekend afgeven...En ik nam het ook als vanzelfsprekend aan...

Wat ik minder vanzelfsprekend vond was een jasje wat zo erg stonk naar koeien, dat we het niet eens in de winkel wilden hangen...Volgens mij had die koe het zelf aangehad. Wat een lucht. Ik zei al tegen John: hier heb ik niet voor getekent hoor, viezigheid....! Gelukkig was het maar een klein klusje. Maar waar we hem ook hingen, je rook het overal...Uiteindelijk hebben we het maar in een plastic tasje gedaan, helemaal dichtgedraaid en het achter neergelegd...Toen die man het weer kwam halen, gauw weer uit het zakje, op het hangertje, laten zien en heel snel weer terug in het zakje: alstublieft...afrekenen en wegwezen...
In NL zou ik hebben gezegd dat ze het eerst moesten wassen...
Maar ja, we zitten hier niet in NL!

Wist u dat...
...het in Noorw. heel normaal is een eigen brievenbus te hebben? Nu zal je denken, nou en, hebben wij toch ook? Maar hier staat je brieven bus langs de weg. Aan een rekje hangen een aantal brievenbussen. Van metaal, soms van hout. Vroeger toen mijn oma nog aan een dijk woonde had zij dat ook, maar dan van kunststof.
Ik weet nog dat ik met gepaste vreugde de post bij oma ging halen. Dat ding zat namelijk helemaal vol met oorwurmen. Getver...Dus ook hier ben ik gematigd enthousiast als ik de post ga halen. Maar tot dusverre nog geen beest gezien.
Inieder geval moesten wij toen we hier kwamen wonen een brievenbus aanschaffen en zelf op het rekje hangen, als wij weer verhuizen schroeven we dus de brievenbus er weer af en hangen hem bij het nieuwe huis weer op het bijbehorende rekje
Je heb hier dus een brievenbus "voor het leven..."
En nu de buurman dus weg is hebben we een plekkie over... Vreemd idee hoor.
Ondanks dat ze het hier een stad noemen, komt je post ook aan als je alleen maar een naam en de postcode hebt ingevuld. Straatnaam is van minder belang. De postbode kent iedereen! Pas kregen we post van de gemeente voor Démi. Over haar aanmelding op de barnehage. Stond alleen haar naam en de postcode op. Ik weet natuurlijk niet hoe lang hij er over gedaan heeft, maar hij is wel aangekomen...

Wist u dat...
...We nog steeds ontzetten van de omgeving genieten? Vanavond ook. Het is prachtig weer geweest vandaag en we wilde na het eten een eind gaan rijden. Bryan past op Démi, die al op bed lag.
We zijn ongeveer 1,5 uur aan het rijden geweest en ik was blij dat ik mijn camera weer bij me had. Juist omdat het zulk mooi weer was, heb je een hele mooie lucht. Jammer was dat uiteindelijk het lampje van de benzinemeter ging piepen...Vanaf dat moment zit ik toch iets minder op mijn gemak...Onzin vind John, maar aangezien ik al ging tanken als het wijzertje bijna in het rood stond, vind ik het niet fijn als het lampje brand.
Maar, we hebben het gehaald en ik heb niet hoeven duwen (had ik dat zo wie zo niet gedaan, dan kruip ik zelf wel achter het stuur en mag John duwen....)
Dus is het al met al een leuk rondje geworden, die weer mooie fotoresultaten heeft opgeleverd!
Het blijft gewoon een prachtig land...