"blije beren"

Vrijdag 3 sept.

Vandaag heb ik met een beer gevochten! Nou ja, het was eigenlijk gewoon een bontjas, maar qua kleur, gewicht en grootte zou je denken dat het een beer was!
Het was een hele operatie, maar ik heb de beer een "kopje kleiner" gemaakt! Hij moest korter, wijder en de kraag moest gehalveerd worden!
En toen ik er eenmaal mee klaar was, zat werkelijk alles onder de haren, zodat ook iedereen geloofd zou hebben dat ik met een beer gevochten had!
Ik had het zo gepland dat ik s'ochtends zelf naar de kapper geweest was voordat ik met "de beer" aan de slag ging. Nou zat ik tenminste helemaal van top tot teen onder de haren. Jeuken overal! Alles kon gelijk de was in.
Maar goed, de beer is klaar en ik ben een ervaring bij een Noorse kapper rijker. Ik was nog niet eerder geweest, maar het werd wel nodig nu. Het mocht niet te kort want de winter komt er aan! John vond het wel leuk,en ik ook, maar toen ik s'avonds mijn moeder op de skype had vroeg ze of mijn kapper dood was...
Toen daarna ook mijn vader nog even een duit in het zakje deed, heb ik ze maar weggeklikt...Uiteraard was het allemaal maar gekheid, want waar zou ik me nou druk om maken? Wie neemt nou tegenwoordig zijn ouders nog serieus...?:-D
Ik vind kappers wel duur hier, dus ik denk dat mijn haar nog langer gaat worden, tot groot genoegen van John.
Ik was voor alleen knippen bijna 45,= euro kwijt. Over een duur weekje gesproken...
En dan moeten we trouwens voor Bryan ook nog op pad voor de nodige kleding voor als hij op kamp gaat.
Voor Bryan is het wat moeilijker slagen, in de loop van volgende week zal het meeste daarvan binnenkomen.
Kunnen we in ieder geval het weekend nog doorkomen...

Vanmiddag kwam Bryan trots als een pauw thuis met zijn eerste kunstwerk van houtbewerking: een vogelhuisje!
Hij had er al steeds over vertelt, maar dacht dat het niet mee naar huis zou mogen, maar op school verkocht zou gaan worden aan het eind van het jaar.
Dus moeten we zijn "kippenhok" (ik plaag hem er steeds mee) binnenkort maar buiten gaan hangen. Kijken of het bewoners trekt. We moeten er maar een bordje: til leie (te huur) op hangen....Tja, die vogels hier praten natuurlijk ook allemaal Noors...

Noren zijn wel een soort "Belgen" hoor. Van de week al een paar keer mensen gehad in de winkel die in eerste instantie de ingang niet konden vinden...Of we niet beter een pijl op het raam konden plakken...
Bij de eerste klant denk je nog: die is gek, hartstikke grote deur. Maar nu zijn er verschillende geweest ( en denken we trouwens nog steeds het zelfde) maar er zit nu wel een pijl op het raam...
Van de week stond er één driftig tegen het raam van de etalage te tikken en te zwaaien. Of we de deur open wilden doen...Ze hoefde maar één stap naar links te doen, om te zien dat de deur allang open stond! Ze voelde zich ook wel een beetje opgelaten toen ze het zag. En terecht!
We hebben namelijk op de voorkant van ons pand 2 deuren: één voor de bewoners boven, een echte voordeur en daarnaast zit onze etalage ruit met daarnaast onze dubbele openslaande deur. Ok, hij staat 1,5 meter verder naar achter, maar nog steeds niet "onzichtbaar" zou ik zo denken...

De mensen zijn nog wel blij met ons. Vooral de mensen van de podologie weten niet wat ze overkomt. Pas was er een man bij de "specialist" in Gjøvik geweest. Moest in een schuimbak gaan staan, kon niks meer aan gedaan worden en stond binnen 7 min. weer buiten! Nou was hij bij John geweest, werd uitgebreid onderzocht, zijn zolen voor gemaakt en die man zijn eerste opmerking was: "dit is voor het eerst in 12 jaar dat ik kan staan zonder pijn!".
Geweldig toch? Zo ook een geestelijk en verstandelijk gehandicapte jongen. Die liep ook weer rechterop en zonder pijn! En van een andere klant die al weer een paar weekjes op zolen loopt, kreeg hij een plantje cadeau...Ze zijn zo blij!
"Zeg het voort" zeggen we dan!
Maar dat komt wel goed.
Vanaf volgende week komen we ook weer wekelijks met kleine advertentie's in de krant, dus dat gaat wel goed. Alleen jammer dat de spullen van het sublimeren nog steeds niet binnen zijn! We blijven maar bellen, en het blijven maar vage verhalen. Dus oproep: wie wil er eens in Utrecht gaan "praten" over waar onze spullen blijven?
Per slot van rekening zijn die A4-tjes op het raam ook niet alles...Zeker niet nu er ook nog een pijl onder hangt....