Kattengejank

Woensdag 8 sept.

Er zijn mensen die van honden houden en er zijn mensen die van katten houden. Ik ben een "hondenmens". Zonder mensen te willen beledigen, vind ik weinig te beleven aan een kat. Als ik ergens ben waar katten zijn, en ze komen naar me toe (en dat doen ze om onverklaarbare reden meestal...)kriebel ik ze "lekker" achter de oren en probeer tevens de staart uit mijn neus te weren. Als ze dan "knorrend van genoegen" in mijn been beginnen te klauwen, haal ik rustig de nageltjes er weer uit en probeer iets minder "lekker" te kriebelen....Met andere woorden: ik heb géén hekel aan katten, ik hoef er alleen zelf geenéén.
Waar ik dan wel weer een hekel aan heb zijn jammerende katten! Vooral als ze dat s'nachts onder mijn slaapkamerraam doen. En dat is nu al een paar keer gebeurt! Stomme beesten, zoek elkaar dan niet op als je elkaar niet mag!
De eerste keer dat het gebeurde, sprong ik haast mijn bed uit. Het klinkt natuurlijk net als het klagelijk huilen van een kind, en aangezien wij er één hebben van net 5 is mijn moederinstinkt voor baby geluiden nog niet helemaal uitgestorven. Gelukkig had ik net op tijd door dat het buiten vandaan kwam en kon ik gewoon blijven liggen. Ware het niet dat het aan de gang bleef ( en zelfs John er wakker van was geworden) dat we uiteindelijk tegelijk ons bed uitsprongen en naar het raam liepen.
Het is veel te donker om iets te onderscheiden (geen straatverlichting in het bos...)dus een bloempot gooien had geen zin. Gelukkig was het raam openen en hard "kssss" roepen voldoende. Er vielen nog wat klappen en boos gesis en toen konden we weer verder slapen.
Maar nu is het alweer 2 nachten aan de gang. Niet zo hard als die eerste keer, maar mijn "moeder-instinkt" reageert nog steeds. Gisterochtend was het toen de wekker bijna afliep ( dus minder problematisch) maar vannacht begon het zo rond 3 uur. Ik ben stug blijven liggen, en na even vielen er weer wat klappen en bleef het weer stil. "Mooi", dacht ik nog, "ik zie morgen wel of er dode gevallen zijn". Maar uiteindelijk was het helemaal niet zo mooi, ik kwam mooi niet meer in slaap....Stomme katten...

Maar ondanks mijn "gebroken nachten" hebben we het in de winkel wel weer gezellig gehad. Ik ben vanochtend naar Noorse les geweest en toen ik terug kwam, stonden er al klanten op me te wachten. John was al even met ze in gesprek in afwachting van mijn komst. Toen ik klaar was en de mensen, 2 oudere dames, weg wilde gaan, legde er eentje nog even haar hand op mijn pols en vertrouwde me toe dat ik John in de gaten moest houden! Hij wilde namelijk meer echtgenote's hebben...
Wat was er nou gebeurt. John had tegen die mensen gezegt dat het allemaal goed ging maar dat we nog wel wat meer klanten wilde hebben. Maar als je het woord "klanten" (kunde) niet goed uitspreekt krijg je "kone", oftewel echtgenote.:oops: Die mensen moesten erg lachen.
Later werden we uitgenodigd door een mevrouw om eens bij de dansclub te komen kijken. Ze hadden komende week een thema-avond: de mannen moesten met 2 vrouwen dansen.
Nou, zie ik John denken (wenkbrauwen omhoog, je kent dat wel)dat lijkt me wel wat. Had ik eerst enthousiast "ja" geknikt, nu zei ik: "nee, we gaan niet"...
"Maar het is alleen maar dansen..."
"-Ja, ja dat ken ik, dan moet je maar met Ron gaan, die vind dat vast ook leuk" :lol:
Waren natuurlijk gewoon grapjes over en weer, maar het leukste was toen we ons ineens realiseerde dat we grapjes gemaakt hadden in het Noors...!!Met Noorse klanten! En we hadden elkaar allemaal begrepen! Gaaf he? We gaan vooruit!
Vanmiddag vroeg een vrouw me of ik uit Denemarken kwam...Ik zit dus al in Scandinavië qua taal....We gaan écht vooruit!

Ook thuis gaat het beter met de taal. Vanavond stond er een Jehova's getuige voor de deur...John heeft duidelijk gemaakt dat we géén interesse hadden....
En dat allemaal terwijl we een slechte nachtrust gehad hebben...
O nee, dat was niet "we" maar "ik". John sliep gewoon overal doorheen, net als toen we echt nog regelmatig s'nachts wakker gehuild werden....
Maar dan door ons kind!;)