Een vreemde week!

Vrijdag 17 sept.

Vandaag is mamma jarig. Vreemd voor ons allemaal, omdat ik nu niet na schooltijd met de kinderen langskomt. Om het een beetje "goed" te maken, hebben we kaartjes en tekeningen gestuurd en tot vervelends toe gebeld. Toen ik na het derde belletje zei dat ik vanavond nog wel even zou bellen, riep ze: "alwéééér?"
Toen heb ik er verder maar vanaf gezien...

Vandaag komt ook mijn (ok, ónze) zoon weer thuis van kamp. John heeft hem erg gemist. Hij wilde graag weten of hij het een beetje kon redden. Want zoals voorspeld hebben we niks van Bryan gehoord. Ik ben wat nuchterder: geen nieuws, is goed nieuws! Hoewel ik me natuurlijk wel afvroeg hoe het hem zou vergaan en of hij "vreemde" Noorse gerechten zou moeten eten.
Maar vandaag ben ik wel zenuwachtig: ik wil beslist niet te laat komen met ophalen. Dus zit ik steeds op de klok te kijken totdat ik hem eindelijk om 14.00u kan gaan halen.
Tijdens de info-avond van het kamp, een paar weken geleden, hebben we een heleboel info gehad, maar niet alles is even goed binnen gekomen. Dat horen we wel vaker van Nederlanders die bijv. vergaderingen moeten bijwonen. Het eerste kwartier begrijp je goed, het 2e kwartier word wat lastiger en het 3e kwartier ben je de weg kwijt. Dan is je hoofd "vol" en nog steeds bezig het vorige kwartier te vertalen! Zo hadden we op voorhand ook twijfels over de exacte vertrekdata. Dat werd pas na het 5e kwartier besproken... Maar na even in de agenda gebladerd te hebben, kwamen we wel op een datum die overeen kwam met de getallen die we gehoord hadden...
Ze zeggen hier niet bijv. dertien tot zeventien sept., maar dertiende tot zeventiende sept.. En dat maakt het nét weer iets lastiger.
En zo was ik dus ook bang dat we de aankomsttijd verkeerd begrepen hadden.
Dus ging ik maar ruim op tijd weg en bleek ik ruim op tijd te zijn omdat we het goed begrepen hadden. Aankomst 14.15u.
De bus was te laat (what's new?), maar om 14.30u kwam hij dan toch. Als één van de eerste stapte Bryan uit en wat was hij "gegroeid"! Niet in lengte natuurlijk, hij was nog dezelfde lange slungel als die we weggebracht hadden, maar qua uitstraling! Terwijl hij me zocht tussen de andere ouders, sprak heel zijn houding zelfvertrouwen uit! Aan zijn koppie zag ik gelijk dat hij het ontzettend naar zijn zin had gehad, en toen hij me zag en gelijk naar me toe kwam om te knuffelen, sprongen de tranen van pure moederlijke trots me in de ogen!
En hij hád het naar zijn zin gehad! Normaal moet je de tekst zo'n beetje uit Bryan trekken, maar nu bleef hij vertellen. Hij had met 2 andere jongens op een kamer gezeten en er was ook een groep van een andere school. Daar bleken hele leuke meiden bij te zitten waar hij veel mee "geklemt" heeft.(klemmen = kroelen/ knuffelen) Als hij niet aan het "klemmen" was, gingen ze vissen met de roeiboot.
Hoe was het weer, Bryan? "Nou, de eerste dag hadden we regen, de 2e dag hadden we iets meer regen..., de 3e dag moesten we eerst de boot leeghozen en regende het nog harder..." En dat terwijl wij in Fagernes prachtig weer gehad hebben...
Maar heb je het wel leuk gehad? "Ja, het liefst zou ik nu weer terug gaan".
Zijn Noors is ook met sprongen vooruit gegaan. Hij begrijpt nu veel meer en kon verhalen vertellen waarin hij zelf Noors gesproken heeft. Na een week ondergedompeld te zijn geweest in niets anders dan Noors, moest hij in het begin zelfs even nadenken hoe hij zijn zin moest formuleren. Nou , je mag gewoon weer NL praten hoor!
Bryan had ook zijn fototoestel meegenomen. Moest allemaal geregeld worden. "En, heb je nog foto's genomen?"
"Nee, ben ik vergeten...(l**),ik heb er één genomen." "O, dat is tenminste nog iets, waarvan, je kamer, die meiden?"
"Nee, van een paddestoel, voor jou!"
Okay...Ontzettend lief gedacht natuurlijk, maar zoiets wil je toch niet als herinnering aan je eerste kamp!!!!
Dus helaas, geen foto's van een Noorskamp op dit blog...

Terwijl hij in de winkel nog aan het vertellen is komt zijn leraar een tas brengen die we vergeten waren. Ook de leraar vertelde dat het zo goed gegaan was.
Tergelijkertijd komt ook de man van de krant binnen ( waar we ons winkelpand van huren) met een doos vol met A4 papier. 2500st, 80gr. papier, echt mooi stevig papier dus. Hadden ze over! Nou, kunnen we wel gebruiken hoor!

Ook het weerzien van Bryan met zijn zusje, toen we haar van de barnehage gingen halen, was leuk. Met gespreide armen rende ze op elkaar af. De juf keek er verbaast naar. "Gelukkig" hebben ze inmiddels ook alweer ruzie gehad...

De werkweek was een beetje vreemd. Vorige week hadden we al een paar maal gehoord dat mensen iets niet konden komen halen omdat ze op vakantie waren deze week.
Het was niet stil, maar ook niet druk te noemen. Heel mijn kledingrek hangt vol; het meeste is klaar om gehaald te worden.
Het rek hangt helemaal doorgebogen. Bij John staat het ook vol. Klaar om gehaald te worden. Ook komt er steeds "vreemder" werk binnen. Zo kreeg hij een soort laars binnen die het midden houd tussen een rubber kaplaars en een stoffen waterdichte laars. Zat een scheur in, of dat gemaakt kon worden. We hebben het eens bekeken, en gezegt dat we het willen proberen maar niks kunnen beloven.
Hij haalt gelijk nog 2 paar achter de balie vandaan...Oeps! Toen vroeg hij of ik ook kleding kon repareren. Haalt hij uit de auto een hele stapel van die smerige, nog vochtige, kleding. En vochtig van viezigheid, niet omdat hij het net gewassen heeft. Tenminste zo rook het niet en zo zag het er ook niet uit! Tevens vond hij het wel lekker gaan zo, denk ik, want hij nam nog een paar van die gekke laarzen mee en nog een paar dikke binnenlaarzen. Of dat ook nog even gemaakt kan worden...We beloven niks!
Ook hebben ze ons al gevonden als hond-lief met de schoenen "gespeeld" heeft. Oftewel half opgevreten heeft! In Nederland hadden ze ons ook gevonden het laatste jaar. Daar deed ik dat soort reparatie's meestal. Heel leuk werk! Nu moet John het doen en hij vind het ook heel leuk. Je hebt echt eer van je werk als het af is. En de afgelopen weken zijn er al zeker 5 paar "aangevreten" schoenen/ laarzen gebracht. Leuk he, die hondjes, beter dan katten. Die trekken alleen maar je bankstel aan flarden en daar kunnen wij nou net niks mee!;)
Maar we beloven niks...

Maar we hebben niks te klagen, het loopt nog steeds leuk, ons gezin is weer kompleet, mamma heb ik zo vaak gebeld dat ze amper de kans had om me te missen én we komen binnenkort een weekje naar Nederland!
En met dat vooruitzicht heeft wat mij betreft niemand meer wat te klagen!
Behalve dan misschien die lui in Utrecht van de sublimeer spullen. Want als die spullen dan nog niet binnen zijn, gaan we het wel halen. We hebben al gebeld....
Dát is wel een belofte...!