schrikken!

Vrijdag 1 okt.

Ze moeten ons wel hebben deze week!
Echt wel een aantal schrik-momenten achter de rug.
Het begon een woensdag.
We hebben weer een drukke dag. (daar schrikken we niet van), maar we maken nog wel even tijd om het sublimeerbedrijf in Utrecht te bellen! Eigenlijk een beetje op mijn aandringen bellen we nu zo'n beetje om de paar dagen even met het bedrijf. Zodat ze zeker weten dat we er aan komen, en we niet voor niets komen. Het lijkt me wel leuk om het te filmen voor "ik vertrek"... Dus ook vandaag belt John dat bedrijf weer...bliep bliep bliep, zegt de andere kant van de lijn...We kijken elkaar verschrikt aan, wat nu weer! Nog eens proberen...weer bliep, een ander nummer wat we van die gozer hebben...ook bliep! Ze zullen toch niet failliet zijn? Wat zijn de mogelijkheden, wat kunnen we doen? Vorige week hebben we hem nog aan de telefoon gehad...
We zitten even vol, geen spullen en al wel betaald, wat nu!
John gaat een eindje lopen. Het even proberen te relativeren, ik blijf in de winkel.
Even later is John weer terug, hij bedacht zich dat er op de factuur nog een ander telefoonnummer stond.
Gelukkig staat die factuur in de computer dus kan hij het gelijk opzoeken en bellen.
Yes, hij heeft géén bliep maar een kerel van het bedrijf aan de lijn!
Na wat heen en weer gepraat, blijkt dat de kerel die John steeds aan de telefoon heeft gehad (ook vorige week nog) al sinds 1 augustus niet meer voor dat bedrijf werkt!
Lekker afspraken maken zo! Volgens mij heeft hij nu de eigenaar aan de lijn, en hij is gelukkig wel op de hoogte dat we volgende week de spullen op komen halen. Dat is geen enkel probleem, de printer staat bij hun en de plotter is een beetje kwijt! Maar het word geregelt, volgende week kunnen we de spullen komen halen...We zijn benieuwd...Overigens moeten we het nu niet meer in Utrecht halen, maar ergens in de buurt van Goes. We moesten het even opzoeken want we hadden zelfs nog nooit van die plaats gehoord, vandaar dat ik het nu dan ook alweer vergeten bent.
Langzaam komen we weer bij van de schrik...
Maar dan donderdag. Dat was opzich dan wel weer "leuke schrik".
Weet je nog dat we een paar weken geleden een oldtimer moesten voorzien van een nieuw dakkie? Die man was daar zo blij mee dat hij een artikel in het veteranen-clubblad heeft geplaats over ons! Hartstikke leuk natuurlijk! Een ander lid kwam het ons laten zien, en tevens het originele artikel geven.
Maar eerlijk is eerlijk, eigenlijk weet ik helemaal niet of we daar wel zoveel tijd voor hebben. Daar komt nog bij dat het autootje steeds buiten stond en wij dus ook. Lekker in het zonnetje! Ik geloof niet dat als het straks -20 gr. is, ik erg enthousiast ben om buiten rond een auto te springen...
Maar goed, het zal zo'n vaart niet lopen denken we nog...Vandaag, vrijdag, kwam de eerste al informeren...Slik....

En zo kwam er ook gisteren een man terug met 2 broeken...Die had ik 2 weken terug korter gemaakt en nu kwam hij met de restanten dat ze er weer aangestikt moeten worden!
Ze waren te kort. Ja, ho eens even.
Toen hij kwam met zijn broeken, had moeder de vrouw ze afgemeten en met een grote watervaste stift een "streepje" gezet op de lengte. Gewoon aan de buitenkant...Ze zijn niet zo moeilijk die Noren! Maar moeders had ook op dat zelfde streepje de schaar er ingezet, en vervolgens een zoom van een centimeter of 4 erin gedraaid...Vaders was niet blij met moeders. Zijn broek was veel te kort. Dus broek 2 mocht ze niet meer aankomen en die kwam hij bij mij brengen. Ik moest dus 1 broek korter maken (op dat elegante streepje) en 1 broek weer langer.
Geen probleem. Meneer was helemaal blij.
En nu stond hij er dus weer. Met restantjes! Of ik ze er weer aan kon stikken. Gelukkig was het "streepje" nog duidelijk zichtbaar (hoe kan het ook anders met watervaste stift), en toen ik hem dat liet zien, zegt hij breed grijnzend:"meg feil"(mijn fout).
Ja, dat weet ik ook wel! Dus heb ik de broeken weer 8! cm langer moeten maken. Hij mocht ze vandaag nog ophalen, zo ben ik dan ook wel weer, maar hij kon er natuurlijk wel weer gewoon voor betalen!(want zo ben ik ook!)

Zo schrikt John ook regelmatig als er een dame in mijn paskamer staat en dan het gordijntje niet dicht doet...Want de dames die dat niet dichtdoen zijn ook vaak om te schrikken...Dus vlucht John weer mopperend naar zijn podo-ruimte en komt pas weer tevoorschijn als de klant weer aangekleed is...of als ik ze het hokje weer ingeduwd heb en het gordijntje gesloten....

En nu is het dan, na een schrik-achtige week, vrijdag en gaan we morgen op vakantie!...Naar Nederland!
Maar niet voordat Ron en Jacq nog even langs zijn geweest met hun "boodschappenlijstje" wat allemaal mee moet vanuit NL....
Dat was weer even schrikken...;)