de terugreis!

En toen werd het wéér zaterdag. Vandaag is het alweer een week geleden dat wij onze "traumatische" terugtocht vanuit Nederland hadden!:)
Nee, hoor. Traumatisch was het nog nét niet maar wel super-stressie!

S'ochtends om 4.30u ging de wekker! Vroeg! Maar noodzakelijk willen we op tijd kunnen vertrekken om de boot in Kiel van 14.00 te halen. Gelukkig hebben we gisteren alle tassen al klaar gezet en in de auto geladen. Nu hoeven we alleen nog maar voor onszelf te zorgen en de "last minute" dingen inpakken.
Rond 5.00u komen pa en ma ook nog even hun bed uit, en nadat we voorzichtig de kinderen uit hun bed hebben gehaald en voorzien hebben van warme sokken en jassen, vertrekken we om 5.45u. We kleden de kinderen ergens in Duitsland aan in de hoop dat ze in de auto nog even verder slapen....Maar dat blijkt, zoals verwacht, ijdele hoop. Als ze een kwartier stil zijn geweest mogen we in onze handen knijpen...
De reis gaat heel voorspoedig. Rond 8.00u passeren we de grens, rond 9.00u stoppen we 25 min. om te tanken, koffie te halen en de kinderen aan te kleden. De TomTom geeft aan dat we rond 11.30u in Kiel zullen zijn. Rond 10.00u merken we op dat het wel druk is voor een zaterdag, en als we eens goed kijken naar waar de auto's mee gevuld zijn, weten we het zeker: de vakantie is begonnen in Duitsland! We sluiten aan in een langzaam rijdende rij auto's. Een file wil ik het nog niet noemen, omdat dat zo negatief klinkt en we nog steeds rijden. En na een paar honderd meter rijden we dan ook weer normaal. Gelukkig.
Én een paar honderd meter verder rijden we weer langzaam. Nog steeds geen file? Ik weet het niet, maar feit is wel dat het erg lang gaat duren op deze manier. Dan weer hard, dan weer langzaam rijden. En de stukken langzaam rijden duren steeds langer en het stress-niveau stijgt. "Tom" geeft aan hoelang het nog rijden is en we worden steeds nerveuzer. Démi zegt dat ze moet plassen, maar we durven op een gegeven moment daar niet meer voor te stoppen. Het word steeds later, Démi moet nog steeds nodig en "Tom" vertelt dat we nog X minuten moeten rijden. We leggen Démi uit dat ze dan maar in haar broek moet plassen, als het echt niet meer gaat. Kennelijk heeft ze die wetenschap nodig om het beter op te kunnen houden, want het blijft goed gaan. Liever dat ze in haar broek plast, dan dat we de boot missen, hoewel we het wel steeds somberder in gaan zien.
Démi probeert ons nog wel een beetje op te monteren: "We hebben nog nooit die boot gemist, dus nu ook niet!"
Om er vervolgens achteraan te zeggen "wat moeten we doen als we de boot missen?"
Uiteindelijk kunnen we de file uit (op het moment dat we zo opgefokt zijn is het gewoon "file" geworden), en kan John een flinke dot gas geven. We rijden op een gegeven moment 170 km (mijn favoriete snelheid...:)
De spanning is om te snijden en stijf in mijn stoel zit ik het laatste stuk van de rit uit. Het is inmiddels 3 minuten voor 2!
We rijden gelukkig gelijk goed …en yes, de boot ligt er nog! Vooraan, waar normaal de rijen staan voor de kaartcontrole, staat een man heftig te gebaren dat we snel moeten zijn.
Mogen we er nog op? We zijn helemaal in “hallejulla-stemming”. We zitten te juichen in de auto! We zijn door het dolle heen…Totdat we bij de kaart controle komen… Een auto voor ons rijd net weer naar achteren…We duwen onze auto voor het loket en gooien de tickets zo ongeveer naar binnen.
Maar…helaas! De man in het loket schud zijn hoofd, de boot is al dicht, we kunnen er niet meer op.
We hebben gesmeekt, geroepen dat we in de file stonden, maar natuurlijk kon die man er niks meer aan doen. Hij had nog wel het fatsoen om schuldig te kijken. Er waren nog 3 auto’s die mee hadden gemoeten, maar die door de file te laat waren.
We zijn helemaal lamgeslagen! De kinderen beginnen te huilen, we voelen ons helemaal ontredderd en ondertussen zien we de boot de haven uit varen… We zijn helemaal verrot van de spanning en moeten daar echt even van bijkomen. Wat nu? Eerst Démi maar even laten plassen, die grote meid heeft het toch maar mooi opgehouden! Scheelt weer in de rommel.
Als we ons weer een beetje bij elkaar gepakt hebben, gaan we het kantoor in om te vragen of we evt met de volgende boot meekunnen; helaas vol. Ook de Stenaline die s’avonds zou vertrekken zit vol en die van de volgende dag ook.
Er zit niks anders op dan rond te rijden…Terwijl John op de TomTom uitzoekt hoe we moeten rijden, komt bij mij het liedje: Always look on the bright side of life, pompom,pompompidom…, in mijn hoofd. Samen met de kinderen springen we er een beetje bij en zo komt de stemming er weer een beetje in. We maken er gewoon het beste van!!!!
We kunnen via Denemarken rijden, maar dan moeten we ook een boot hebben waar je voor moet reserveren, dus dat risico nemen we maar niet. Dus gaan we via Denemarken, Zweden en dan Noorwegen in, die verbinding gaat met 2 veerponten. Daar kan je in principe altijd op. Rond 15.00u gaan we weer rijden. Onderweg stoppen we nog even om als troost een ijsje bij de benzinepomp te halen en dan gaan we op weg naar de eerste pont. Inmiddels hebben we contact met Ron en Jacq. Zij hebben deze route al eerder gereden en kunnen vertellen dat het eerste pontje om de 3 kwartier gaat en de 2e om de 20 min. Nou, dan zouden we misschien rond een uur of 3 thuis kunnen zijn….
Rond 16.00u zijn we bij het eerste pontje. We kunnen niks zien door de grote hoeveelheid auto’s. Als “stomme buitenlanders” rijden we via een lege baan een heel eind naar voren. Later zou blijken dat dat heel veel tijd zou schelen! Ondanks dat het pontje elke 3 kwartier gaat, is het zo druk dat we er pas om 18.45u op kunnen! Op de boot eten we wat.
Als we rond 19.45u in Denemarken zijn en we weer gaan rijden vallen de kinders in slaap. Omdat pa en ma geen hoofdkussens genoeg hadden, moesten we onze eigen kussens meenemen. Hier kunnen de kinders zich nu heerlijk in nestelen! Rond 21.50u zijn we bij het 2e pontje dat van Denemarken naar Zweden gaat. Hij vaart om 22.10u dus we moeten even wachten. Inmiddels is het aardedonker en niet druk meer op de weg. Bryan word wakker maar Démi slaapt door. Op de boot gaan Bryan en John naar boven en ik blijf in de auto met Démi. Ik ga haar echt niet wakker maken, ook al zijn we eigenlijk verplicht om naar boven te gaan. Maar mijn dag is toch al verziekt dus eventuele personen die willen dat ik met mijn kind naar boven gaat, moet van goede huize komen! Gelukkig gebeurt dat niet. Met de nodige koffie en Red Bull achter onze kiezen gaan we zo rond 22.30u weer rijden. Bryan valt gelijk weer in slaap en zullen we eigenlijk niet meer horen tot s’ochtends een uur of 6. Ik dommel ook wat weg. Rond een uur of 23.00 zijn we de stad uit en zit John er ook even door heen. Mijn beurt om een paar uurtjes te rijden. Iedereen slaapt en het is zo verschrikkelijk donker buiten dat ik buiten het schijnsel van de koplampen niks kan zien! Af en toe passeren we auto’s.
Na 2 uur neemt John het weer over. Ik kan wat slapen. Démi word nog een poosje wakker en kan écht niet meer slapen…en als Démi niet slaapt, kwebbelt ze…
Gelukkig kan ze zich nu een beetje beheersen, en gaat ze sterren zitten kijken. Onderweg stoppen we nog regelmatig even om vooral John wakker te houden. Als we nog ongeveer 50 minuten van huis verwijdert zijn, komen we bij een ernstig ongeluk aan. De ambulances hebben we een uur terug zien rijden, en hier was het dus om. Ze zijn nu bezig de wrakstukken weg te slepen en we moeten wachten. Wééér wachten! De auto’s zijn frontaal op elkaar gebotst en er is weinig meer van over…OK, we zijn weer wakker!
Het laatste stuk is zwaar. Echt zwaar. We stonden natuurlijk ingesteld op +/- 7 uur rijden en niet 24 uur! We zijn nu in totaal 24 uur onderweg en helemaal op! We moeten nog een uur. Bryan is ondertussen weer een beetje wakker en Démi is weer knock out! Maar we moeten praten nu! Om wakker te blijven! We hebben “wegtrekkertjes” en moeite met praten. Wat we hebben gezegd zou ik niet meer weten, maar we hebben het gered. Om 7.00u waren we eindelijk thuis! (en nog steeds geen eland gezien…:D)
We hebben Démi omgekleed en gelijk in bed gelegd, Bryan had vrij veel geslapen dus die vond het niet nodig om naar bed te gaan, maar wij gingen wel! We hebben geslapen tot 12.00 en Démi tot 11.00u! Eerst natuurlijk uitgebreid met moeders gebeld om het hele verhaal te vertellen, maar natuurlijk hadden we ze al wel via sms op de hoogte gehouden!

Na onze “brunch” bleek het zulk mooi weer te zijn dat we de boel de boel hebben gelaten en lekker een stukje door het “parkje voor de deur” zijn gaan lopen.(we hebben geen zitvlees meer over...) Daar kijken we op uit vanuit de keuken. Ze hadden hier, terwijl wij genoten van het NL-se zonnetje, ontzettende regen gehad! Het brugje naar het eilandje staat haast onder water, en ook hele stukken van het wandelpad staan blank!
Levert wel weer leuke foto’s op!

We zijn zo ontzettend blij weer thuis te zijn! We hebben nu pas weer het “vakantie gevoel”!
We genieten van de schoonheid van onze woonomgeving en voelen ons weer helemaal blij! We zijn heel blij dat we iedereen waar we van houden weer even hebben kunnen zien en knuffelen, maar we zijn ook heel blij weer terug te zijn in ons nieuwe thuisland!!!