We zitten erdoorheen...effe!

Zaterdag 16 okt.

Je kunt wel stellen dat we weer een hectische week achter de rug hebben!
Voor de vakantie wist ik al dat ik de maandag na de vakantie "over moest werken". Dat wilde dus zeggen dat ik na school niet naar huis ga om te strijken, maar in de winkel zou blijven en werken.
Als je daar op ingesteld staat, is dat geen probleem. Denk ik...Dus ga ik vol goede moed aan het werk na schooltijd. Maar ondanks we dus eigenlijk dicht zouden zijn, is het best druk, en we blijven gewoon tot 17.00u.
Dinsdag is het een “gekkenhuis”! S ‘ochtends zit ik alleen. Normaal zou John op school zitten, maar hij zit er doorheen. Hij kruipt weer terug zijn bed in. Later zou blijken dat hij maar even op bed heeft gelegen, niet meer kon slapen en vervolgens maar begonnen is met de vouw-was weg te vouwen. Nou, ja, dat is ook wel prettig. Het was steeds zo zoeken naar schone onderbroeken…
Maar in de winkel heb ik het ondertussen wel gigantisch druk! Klanten blijven maar komen, ik kom niet aan mijn werk toe. Voor zowel de schoenen als voor de kleding word gebracht. Als John rond 12.30u binnen komt kan hij dan ook gelijk meehelpen met klanten. Het blijft heel de dag zo doorgaan en omdat ik vandaag nog geturfd heb weet ik dat we vandaag 43 klanten hebben gehad! En het meeste was brengen. Mijn werk is dan ook nauwelijks klaar om 17.00u (normaal sluitingstijd) dus gaat John even boodschappen doen en werk ik nog even door. Om 18.00u gaan we naar huis.
S ‘avonds zijn we niet wezen dansen, daar voor waren we te moe. Woensdag ochtend ben ik wel naar school geweest en ondanks het minder druk met klanten was als gisteren, kom ik niet bij met mijn werk. John heeft ook nog een podo klant, want dat loopt ook nog gewoon door.
Als we om 17.00u naar huis gaan zijn we geen van beide klaar met het werk voor de volgende dag!
En donderdag ochtend is het weer druk! Echt een luxe! Maar ondanks dat ben ik nu degene die er doorheen zit! Als John staat te schuren, hoort hij de klanten niet en moet ik dus automatisch helpen. Als er bij John klanten komen halen en hij is er nog niet mee klaar, kunnen ze daar eigenlijk altijd wel op wachten. Met kledingrep. werkt dat niet zo. Als mensen iets komen halen wat ik nog niet klaar heb, kan ik dat ook niet a la minute afmaken! Dus mijn werk moet gewoon af zijn. Doordat ik steeds eraf moet voor de klanten, en ik al achter loop, kom ik nog verder achter. In mij kledingrek zit een knik omdat hij topzwaar is. Ik kan de kleding niet eens meer verschuiven, zo vol hangt het! Jassen die binnenkomen ( die zijn dik) leg ik maar op de strijkplank, met als gevolg ik niet meer kan persen, zonder eerst zo ongeveer te verbouwen.
Op een gegeven moment staan er 2 dames ( die verder niet bij elkaar horen) te passen. Één in de paskamer, één gewoon voor de toonbank. Ze zijn niet zo moeilijk! Ik loop van de één naar de ander, het is net lopende band werk!
Als de klanten weg zijn roept John heel vrolijk: “leuk he, dat het zo druk is!”
En ik (bijna jankend): “Nee, ik vind dit helemaal niet leuk! Ik loop helemaal over, kan mijn spullen nergens kwijt en heb geen zin om net als in NL weer dag en nacht aan het werk te zijn!”
Het is duidelijk, er moet een oplossing komen. We denken voorzichtig aan een her-inrichting van de winkel, maar hoe daar zijn we nog niet uit. Ook John heeft te weinig ruimte voor al die schoenen! Maar eerst moet er een oplossing voor die kledingbuis komen. Die staat nu echt onder hoogspanning! Nu hebben we daar nog even geen tijd voor, omdat John inmiddels klaar is met schuren en dus zoveel mogelijk de klanten kan gaan helpen.
Maar vrijdag ochtend begin ik met alle broeken en ander klein spul er tussenuit te halen en in plastictasjes te doen. Dat kan dan mooi aan de onderste stang hangen. Okay, niet elegant als je tussen allemaal zakjes de spullen moet zoeken, maar het kan gewoon niet anders. Ook moet ik maar over mijn “tijdslimiet” heen stappen. Normaal wil ik het werk binnen een week klaar hebben. Zo werkte dat in NL ook, 10 dagen was het maximum. Ook nu streef ik daar naar, maar ik ben bang dat dat niet zal blijven lukken.
Zo was er een dame met een jas die ze al 10 jaar! in de kast had hangen. Toen was de mode nog “groot” en nu moet hij dus kleiner worden. Bij de afspraak wanneer ze hem kon halen zei ik dan ook dat een week meer of minder er nu niet meer toe doet. En ze was het ermee eens! Geen probleem!
Daar komt nog bij dat de mensen nog nooit iemand zoals ik in de buurt hebben gehad ( met mijn vak, bedoel ik dan) dus dit is voor hun net zo goed een luxe, als dat het voor mij een luxe is zoveel werk te krijgen…
Dus als het niet anders kan, worden de wachttijden gewoon iets langer en de mensen vinden het geen probleem. Tuurlijk hebben we er wel eens een muts tussen zitten, maar die kunnen we missen…
Van de week ook een mevrouw die met schoenen kwam die met de hand genaaid moeten worden. Ze kon ze s’middags komen halen. Vond ze te lang duren…Of ze dan niet een stuk draad kon kopen om het zelf te doen… Nou die draad kon ze zo mee krijgen, succes!
Vrijdag middag is John een nieuwe stang gaan halen om mijn kledingrek mee te “stutten” . Was hard nodig, en zowel de buis als ik was er erg blij mee. Voor volgende week hangt het nog steeds stampvol! Ik wilde er iets tussen hangen en wilde daarvoor de kleding uitelkaar schuiven, maar het enige wat schoof was ik. De rest bleef stijf hangen. John zag het gebeuren en we moesten er wel om lachen. Gelukkig kunnen we dat ondertussen ook weer!
Verder is John ook druk aan het ontdekken hoe de nieuwe plotter werkt. Het bakken van lekkere koeken schiet er haast bij in, maar gelukkig gaat hij vrijdagavond toch nog roze koeken bakken. Hij is er ondertussen aardig uit hoe de plotter werkt dus is het de bedoeling dat we volgende week de ramen gaan “beletteren”. Zal wel leuk zijn. Over 3 weken is er hier in de stad een groot feest waarbij zo’n 20.000 mensen hiernaar toe komen, en dan is het wel leuk als de ramen een beetje aangekleed zijn.
Ook is vandaag gesproken met Elise, die Nederlandse pedicure waar we pas met de puppies zijn wezen kroelen. Haar bedrijf loopt niet zo lekker, en nu komt ze om te beginnen 1 dag per week bij ons in de podo-ruimte zitten. Dat huurt ze dan van ons. Zo kunnen we elkaar helpen. Ze doet dan wel gewoon haar eigen pedicure werk natuurlijk.

Toen we een maandag thuis kwamen had Bryan samen met Megan een schommel geknutseld aan een boom in onze tuin. Was heel leuk om te zien, hoewel ik wel mijn twijfels had over de sterkte van de boom.
Démi is deze week met school op elanden-jacht geweest. Woensdag en donderdag moesten we haar niet op school maar in het ski-centrum brengen en halen. Ze hebben eigen houten geweren gemaakt en gingen daarmee op jacht! Helaas heeft ze nog steeds geen elanden gezien! (what’s new?) Maar ze vond het wel leuk. Toen ik ze een donderdag ging brengen zei ik bij het afscheid: “en wel een eland schieten he?” “Joa” zegt ze dan op zijn Noors. Brede grijns op haar snuit…
John had gevraagd aan de juf of ze nu al een beetje Noors begint te praten. De juf had heel verbaast gekeken en geantwoord dat dat heel goed gaat. Ze kan zich al heel goed duidelijk maken. Thuis kan ze zich ook heel goed duidelijk maken, maar dan toch vooral in het Nederlands! Als we naar haar Noors vragen weet ze het meestal niet, maar als wij zelf Noors tegen haar praten, krijgen we wel in het Noors/ Nederlands antwoord. Ze weet het dan toch wel.

Tja, en zo is onze eerste week alweer voorbij. Hectisch, absoluut. Maar als je me vraagt of ik nu deze week of vorige week “vakantie” heb gehad, moet ik je het antwoord schuldig blijven….