Een beetje vreemd...

Zondag 17 okt.

Beetje vreemde dag vandaag.
Het weer is redelijk. Af en toe zon, in ieder geval droog, dus willen we weer op stap.
Ik had van de week al voorgesteld om naar een waterval te gaan waar ik pas over gehoord had. Maar nee hoor, man lief opperde het idee om “sneeuw te gaan zoeken” en de slee mee te nemen en daar waren de kinderen natuurlijk veel meer voor te porren!
En ondanks het me volstrekt onduidelijk is waarom mensen “sneeuw gaan zoeken” terwijl we waarschijnlijk binnen een paar weken bergen sneeuw voor de deur hebben liggen, voor zo’n 7 maanden lang, hijs ik me in mijn warme “undertøy” en sluit me verder bij de rest aan.
We rijden eerst maar naar de Jotumheimvegen. Toen we 3 weken geleden daar waren lag er wel aardig sneeuw, en nu zal er dus wel meer liggen omdat we toch weer 3 weken verder zijn.
Maar vanuit de verte zien de bergen er toch wel minder besneeuwd uit en de twijfel slaat toe. En inderdaad, na eenmaal een goed uur in de auto te hebben gezeten is er erg weinig sneeuw te bekennen! Wel ijs. IJs wat op de rotsen “groeit” en met ijspegels naar beneden zakt. Erg mooi om te zien, maar zoals Bryan verongelijkt opmerkt: “ik kan er niet op sleeën!”
De omgeving is wel veranderd sinds 3 weken terug. Alles is wat meer aan het verdorren en door de harde regenval tijdens onze vakantie is de weg op sommige plaatsen dramatisch slecht! Wel spannend rijden. We hebben zelfs nog een wieldop gevonden. Die van ons waren we kwijt en toen ik er één van een VW zag liggen, zijn we gestopt. En ja hoor hij paste! Nu hebben we 3 Seat wieldoppen en 1 VW. We vonden het zelf wel grappig, beter dan zo’n kale velg.
We rijden maar weer terug en gaan vervolgens verder naar Valdresflya, maar ook daar is geen sneeuw te bekennen. Als je het niet zoekt, kom je het tegen en als je het wilt vinden is het er niet. Net een eland!:) Ja, heel hoog in de bergen ligt wel sneeuw, maar om daar nou eerst met je slee omhoog te klimmen omdat de auto er niet in de buurt kan komen…..Dat gaat me dan weer wat ver, en de rest van de familie gelukkig ook!
Dus rijden we via een omweg met allemaal mooie uitzichten maar weer richting huis. Onder weg rijden we nog even naar het ski-centrum waar Démi op “elandenjacht” is geweest, om dat aan Bryan te laten zien. Er is daar namelijk ook een schietbaan en dat vind hij natuurlijk wel erg interessant.
Natuurlijk weer geen eland te zien, maar ik zag wel een vosje wegschieten. Ik was de enige die hem zag, dus reed John heel zachtjes (voor zover dat zachtjes kan met een auto) naar de plek waar ik hem gezien had. Maar ja, dat beest zat natuurlijk allang en breed achter de warme maaltijd thuis! En dus bleef ik de enige die hem gezien had…

Eenmaal thuis zijn we naar de plaatselijke hamburgertent gegaan (ja echt, die hebben we hier ook!), en de hamburgers hebben we lekker thuis opgegeten. Er zaten ook patatjes bij, maar of het nu “nieuw” is of dat het met bezuinigingen te maken heeft, weet ik niet, maar lekker waren ze niet echt.
De aardappels waren namelijk niet geschild van te voren, en dat geeft toch een ander smaakje….Van mij hoeft het in ieder geval niet, en van de kinders ook niet trouwens.
S’avonds toen de kinders op bed lagen zijn we nog even naar Ron en Jacq gewandeld. Nu kan het nog. Volgende maand gaan ze verhuizen naar de “rijke” kant van de berg, en daar lopen we niet zomaar even heen…

En zo kwam er aan deze toch wel een beetje vreemde zondag een eind.
Een beetje vreemd, maar wel lekker…..;)